N˚ 83                                                                                                         Zeist 03-04-2020

Lieve Mama,

Mijn sokken- en ondergoedmandje is leeg en het aantal overuren dat mijn wasmachine de afgelopen weken maakt, is om gek van te worden. In een dag of twee gebruik ik op dit moment meer onderbroeken dan voorheen in een week. Voor de duidelijkheid en om je gerust te stellen, ik heb het niet over twee, maar over acht tot tien slips elke twee etmalen. Een kleine zestig, je leest het goed, directoires in de week.

Elke keer dat ik de deur uit ga, trek ik nog snel een schone onderbroek aan. Voor de zekerheid neem ik, nu het risico zo groot is dat je plotseling in een ambulance belandt, zelfs een reserveslip mee. Zo kom je met dagelijkse zaken als boodschappen, bloemen bezorgen en een wandeling door het bos, al een heel eind. Steeds vaker bekruipt me daarom het gevoel dat ik gedwongen word om keuzes te maken. Een dagje niet wandelen, misschien een keertje de boodschappen overslaan. Maar het huis uit zonder schone onderbroek? Als geen ander zal je begrijpen dat daar niet over valt te discussiëren, dat het geen optie is.

Het is een van de eerste opvoedmomenten die ik me kan herinneren. Mijn moeder die mijn favoriete onderbroek weggooit omdat er een gat in zit. Die me voordat ik naar school ga nog even vraagt of ik een schone onderbroek heb aangetrokken. Als ik wilde weten waarom, vertelde je dat het was voor het geval dat ik onverhoopt in het ziekenhuis belandde. Omdat je het niet alleen belangrijk vindt dat een arts mijn leven redt, maar het hele ziekenhuis moet vooral ook weten dat wij, de familie Roelen, een keurig gezin vormen.

Liefs     

Niels