N˚ 91                                                                                                         Zeist 02-07-2021

Lieve Mama,

Op de achtste verdieping stapt ons gezin in Maassluis uit een lift. We lopen het balkon van de flats op richting de voordeur van ome Wim en tante Mieke. Vrolijk ratelen mijn vingers langs de spijlen van de balustrade. Je roept, ik luister niet. Mijn ogen dwalen omlaag, de diepte in. Achter mij versnelt je pas en de paniek trilt zachtjes op je stembanden. Ik weet dat je het tegen mij en mijn broer hebt, maar de hoogte jaagt ons geen angst aan. Het hek schermt ons af van de straat beneden. Voor ons is het geen gevaar, maar slechts een ander perspectief.

Beneden op de parkeerplaats is de Renault 16 van papa een glimmend blauw Lego steentje geworden. Een blokje onder een boom, ingeklemd tussen een verzameling van steentjes in grijs, rood, groen, zilver of oranje.
‘Doe niet zo eng,’ je nagels boren zich in mijn bovenarm, ‘daar word ik akelig van.’
Als een poes die zijn kittens terug haar mand insleept, trek je mij achter je. Zo ver mogelijk weg van de reling, schaaft mijn hand langs de muur. Het deert je niet, liever een pleister dan een doodsmak.

Afgelopen weken stapte ik tot twee keer toe over een reling en stortte me in een vrije val uit een vliegtuig. De sensatie was enorm, maar vanaf het moment dat de parachute open getrokken werd, verlangde ik ernaar om jouw knijpende vingers in mijn arm te voelen. Dat je mij in een ruk uit mijn lijden verloste en me met twee benen op de grond zou zetten. Het moment waarop ik je zou vertellen hoezeer mijn hoogtevrees allemaal jouw schuld is. 

Liefs
Niels    

Niels ®elen