‘Weet u dat zeker, dokter?’
‘Van voetbal heb ik weinig verstand meneer Cruijff, maar als het op mijn werk als arts aankomt verschillen wij niet veel van elkaar.’ Er valt een stilte, Johan leunt met zijn ellebogen op zijn knieën en staart naar zijn voeten alsof hij zojuist met 8-0 van Bayern heeft verloren.
‘Ik maak eigenlijk zelden fouten,’ vervolgt de arts, ‘ik heb moeite om me te vergissen.’
‘Daar is geen woord Spaans aan,’ kucht Johan, ‘de vorige keer dat ik ziek werd, kon ik er nog omheen, een bypassoperatie. Alsof je de dood kunt foppen met een schijnbeweging.’
‘Hoe lang is dat inmiddels geleden?’
‘24 jaar, op advies van een van uw collega’s ben ik gelijk maar gestopt met roken.’
‘Rookte u eigenlijk veel?’
Cruijff haalt zijn schouders op. ‘Soms wel 80 sigaretten op een dag. In Bild leverde het me een prachtige bijnaam op.’
‘Oh, welke?’
‘De Wasem. Maar rook past ook wel bij mij, of beter: mijn uitspraken. Maar nu ik toch met die longkanker zit, vraag ik me af of dat stoppen niet voor niets is geweest.’
‘Voor een Feyenoorder zou het nu te makkelijk zijn om een grap te maken over de lucht in Amsterdam.’ Er valt een stilte, Johan buigt zijn hoofd naar voren en zoekt oogcontact met de arts. Achter hem hangen röntgenfoto’s.
‘Hoe ziet de behandeling er eigenlijk uit? Chemo? Misselijkheid? Haaruitval? Wat staat mij te wachten en is dat dan een kwestie van de lange adem?’
‘De komende week gaan we samen met u een behandelplan maken. We gaan kijken wat de beste strategie is en welke methoden daarvoor het meest geschikt zijn. We moeten echter wel realistisch blijven.’
‘Wat is die realiteit dan?’
‘Kijk …’ De arts buigt nadrukkelijk naar voren over zijn bureau. ‘In principe kunt u niet van die kanker winnen, maar hij kan wel van u verliezen.’
‘Ja,’ zucht Johan, ‘dat lijkt me logisch, dokter.’
