“Een godvergeten Con ben je, un salop, maar ça m’en fou, het kan me geen reet schelen want ik zal het niemand vertellen. Net als iedereen zal ik lachend zeggen dat je mijn vriend bent, een grote vriendelijke reus. Zoals iedereen zal ik liegen over je ware aard. Over de arrogantie waarmee je jouw plek in de Provence claimt.

Een reus? Laat me niet lachen. Een cycloop ben je, een albino cycloop die ’s nachts met een enkel rood oog de omgeving in de gaten houdt om te voorkomen dat iemand je stiekem zal verschalken.

Een lafaard die zijn belagers op slinkse wijze probeert te verslaan. De percentages en de lengte zijn nog niet genoeg. Je helse hitte, de wind en de zwermen vliegen die je uit je witte puist laat stromen, verbloem je met het geluid van krekels en de geur van lavendel uit het dal.

Simpson had het al begrepen, er is geen eervol aankomen op jouw rug. Omdat afstappen geen optie is, overweeg ik zijn advies te volgen: vallen, opstaan en daarna sterven onder jouw priemende blik.

‘Ik weiger, doe het niet, ik gun het je simpelweg niet. De tatami op en je in een keer zonder stoppen op je rug leggen. Na het volle ippon zal ik me zelfvoldaan van je rug af laten glijden. Je voet zal aan de mijne liggen als ik ontspannen geniet van koud bier en van onderaf op je neer kijk.

Natuurlijk was er de bewondering van de busladingen mensen die je met de auto toelaat, maar ze kwamen niet voor een eerbetoon of respect. Het zijn doctoren, gekomen om ons voor gek te verklaren met een foto voor het nageslacht, een meelijwekkende klap op de helm en soms een droge dwangbuis.

Elke trap die ik je geef, herinnert me aan le con die je bent. Mijn vijand, mijn antagonist. Liever was je een Nemesis die mijn overmoed bestraft, maar op de dag dat we elkaar weer ontmoeten, zal ik je als een oude vriend begroeten zoals jij opnieuw beleefd voor mij zult buigen.”

Niels ®elen