Kippenvel

Roodgloeiend stond de telefoon deze week bij het veteranen instituut in Doorn naar aanleiding van de onthulling in het AD: ‘De NAVO kan Nederland niet redden als Rusland aanvalt.’ Het artikel op zich was geen nieuws, maar de uitspraak van GroenLinks-Kamerlid Isabelle Diks opende een doos van Pandora.

Diks (1965) is van een leeftijd dat ze de Koude Oorlog nog heeft mee heeft mogen maken en heeft angstige vermoedens dat er een nieuwe Koude Oorlog op komst is. Hoewel ik een paar jaar jonger ben, begreep ik direct wat ze bedoelde en werd ik overmeesterd door dezelfde angst: Dit nooit meer.

Zestien was ik toen een frisse wind van Glasnost en Perestrojka in Rusland de kop opstak en een einde maakte aan deze moeder aller oorlogen. Een oorlog waar miljoenen Joden terecht kwamen in kampen rond Palestina, Zion of in het ergste geval in nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. In lange rijen stelden ze zich op langs de Klaagmuur en aan de voet van de Tempelberg.

Het was een vreselijke periode waar miljarden, mensen wereldwijd om het leven kwamen door ouderdom. Een tijdsgewricht dat de jeugd opzadelde met onverwerkbare trauma’s en ze degradeerde tot een verloren generatie; de patatgeneratie.

Het was die patatgeneratie die, bij gebrek aan een playstation en terroristische dreiging, gewoon op straat moest spelen. Ouders en leraren waren autoritaire types die niet getutoyeerd mochten worden. Als oom agent door de straat fietste, dan ging je met de bal onder je arm op de stoep staan, strikte voor de zekerheid je veters nog een keertje en zodra hij passeerde, groette je beleefd.

Van jongens die hun middelbare school of studie afrondden, maakten we mannen. Dienstplichtige militairen die zich op moesten offeren voor het vaderland. Soldaten tegen wil en dank, die na een korte opleiding afgemarcheerd terecht kwamen op afgelegen kazernes aan het front van de verveling .

Het was de Koude Oorlog waarin de hongerwinter maar niet kwam, maar die wel een onzichtbaar front vormde tegen de opwarming van de aarde. Wekenlang moesten we daardoor schaatsen op natuurijs. In de ergste jaren werden we dan overvallen door de waanzin van een Elfstedentocht.

Roodgloeiend stond de telefoon de afgelopen dagen bij het Veteranen instituut. Platgebeld door generaals die nooit een medaille hadden mogen ontvangen voor hun moedige optreden tijdens deze oorlog. Generaals die, omdat het woord PTSS nog niet echt bestond, rond hun 53egedesillusioneerd en als ernstige gevallen van FLO (functioneel leeftijdsontslag) de dienst verlieten.

Ruim drie jaar na het einde van die Koude Oorlog, kwam ook ik dienstplichtig op. De spanning waar onze generaals jarenlang onder gebukt waren gegaan, ken ik dus niet. Toch ben ook ik dus, net als Isabelle Diks, van een leeftijd dat ik de Koude Oorlog heb meegemaakt. Het zijn dan ook haar woorden die ervoor zorgen dat ik nu durf te bekennen wat het met mij deed. Eindelijk durf ik toe te geven dat er momenten zijn waarop midden in de nacht wakker schrik. Nachten waarin de koude oorlog zo diep onder mijn huid trekt dat ik ineens rechtop in mijn bed zit, met kippenvel.

 

Niels ®elen

 

Share and Enjoy !

Shares

One comment

  • Harry  

    Heerlijk !!!!! Een gave met woorden….

Leave a reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geverifieerd door ExactMetrics