Februari 1885

Het is 26 februari 1885 als er op de conferentie van Berlijn door een groot aantal Europese landen en de Verenigde Staten besloten wordt om Afrika te kolonialiseren. Met een liniaal worden zo’n 10.000 stammen verdeeld over 40 landen. De superieure westerse beschaving zou het lot van de inheemse bevolking drie belangrijke voordelen bieden: bestuurlijke vooruitgang, verbetering van de medische voorzieningen en de beëindiging van de Arabische slavenhandel.

Onder het toeziend oog van Bismarck, maar zonder de aanwezigheid van een enkele Afrikaan, wordt hier de basis gelegd voor een ordelijk Afrika. Het werelddeel is vooral van strategisch belang en politiek gezien is de conferentie niet meer dan een dun laagje chroom. In werkelijkheid is de bijeenkomst een excuus voor de grootste sprinkhaan ter wereld om het continent leeg te vreten.

Falend bestuur

Het westerse bestuur faalt en nu de leefgebieden van de stammen begrensd zijn, komen ze veelal lijnrecht tegenover elkaar te staan. Dusdanig opgeknipt dat het niet meer te lijmen lijkt. Het continent waar de mensheid ooit zijn oorsprong vond, verliest zijn menselijkheid aan zelfbenoemde generaals en terroristische organisaties.

Voor Hutu’s, Tutsi’s, Boko Haram, Muraheleen of Janjaweed zijn moord, plundering of  verkrachting een dagelijkse gang van zaken. Kinderen die toe hebben moeten kijken hoe hun ouders zijn vermoord, verharden. Zonder enige aarzeling stellen ze andere mensen de vraag of ze liever langeof kortemouwen hebben.

Wanhopig op zoek

Wanhopig op zoek naar een veilig thuis, ontvluchtten de afgelopen decennia ontelbare Afrikanen hun geboortegrond. Na vaak barre tochten vol onbeschrijfelijke gebeurtenissen[1], melden ze zich aan bij een niet zeewaardige marine. Dobberend op de Middellandse Zee, ooit toepasselijk Mare Nostrum, wachten ze geduldig op een greintje humaniteit van het moreel hoog beschaafde westen.

Onder leiding van Merkel, Macron en andere Europese leiders wordt conferentie na conferentie belegd. Ook nu weer ontbreken de Afrikaanse leiders. Over de verantwoordelijkheid die wij historisch voor deze matrozen hebben, wordt bij voorkeur niet gerept.

Er is hier geen plek voor vluchtelingen, problemen die er zijn moeten in de regio opgelost worden. En Afrika? Zolang de stammen elkaar onderling naar het leven staan, zullen ze niet zien dat ze tot op de dag van vandaag niets meer of minder zijn dan het grondstofinfuus voor het westen.

Niels ®elen

[1]Leestip: Wat is de wat – Dave Eggers het verhaal over de Soedanese vluchteling Valentino Achak Denk