Hondenweer

Het punt dat het me interesseert dat het regent ben ik voorbij. Mijn broek kleeft koud aan mijn benen en vormt een stroeve weerstand als ik op het stalen bankje langs de vijver in het park ga zitten. Om me heen haasten mensen met paraplu’s zich tegen de wind in naar huis.

Vanuit mijn haren loopt een straaltje water mijn nek in. ‘Tijd voor de kapper’, zeg ik tegen mezelf terwijl ik mijn hoofd heen en weer schud als een hond die net uit het water komt. Meer en meer zoekt mijn jas, een dijk op het punt van doorbreken, steun op mijn schouders.

Schoolkinderen op weg naar huis, fietsen over het trottoir. Droog blijven onder de portieken van de winkels is belangrijker dan het gezeur van een paar voetgangers. Onbegrijpelijk gezeur omdat ze hun fietsen probleemloos tussen het publiek door weten te laveren.

Voor mij in de vijver van het Walkartpark dobberen wat woerden. Ik staar ernaar en vraag me af of eenden ook last hebben van de regen. In tegenstelling tot mensen hechten dieren geen nieuwswaarde aan het weer. Het is wat het is, maar wie goed kijkt ziet paarden, koeien en varkens in een weiland beschutting zoeken tegen zon of regen.

Maar wat als er geen beschutting is? Pinguïns, gedoemd tot een leven op een krimpende pool, kruipen dicht tegen elkaar aan. Vanuit de buitenste ring vogels, die een scherm vormen tegen de striemend koude wind, bewegen ze nagenoeg onzichtbaar langzaam naar de warme kern van de cirkel en weer terug.

Ook de woerden hebben elkaar opgezocht en dobberen somber op de golven van de vijver tegen elkaar aan. Geen gekwetter of gekwaak, maar hun koppen dicht tegen hun lichaam en snavels weggestoken onder een vleugel. Ze zien de man die aan de overkant zijn hond door het park sleept niet. Het maakt ook niet uit, dat het hondenweer is weten ze zelf ook wel.

 

Niels ®elen

 

Share and Enjoy !

Shares

Leave a reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geverifieerd door ExactMetrics