Hindernisbaan

Zorgvuldig zet ik een aantal van de boodschappen weg op de treden van de trap. Flessen shampoo, wat rollen wc-papier, kleren van de kinderen die eerst dagenlang onderuitgezakt op een paar eetkamerstoelen hingen en rugzakken.

In de keuken open ik de klep van de vaatwasser die vol staat met schone vaat. De doorgang naar de woonkamer is daarmee vrijwel volledig gebarricadeerd. Op het aanrecht verzamel ik glazen, borden, flessen ketchup of mayonaise die de afgelopen dagen als een invasie van vluchtelingen door mijn huis zwierven. Het tosti-ijzer, dat ook al een vaste staanplaats heeft gekregen buiten de kast, laat ik onaangeroerd.

Op de doorgaande routes naar het toilet en badkamer plaats ik een stofzuiger, een wasmand en een koffer met kleren die blijkbaar nog uitgepakt moet worden. Tevreden constateer ik dat een schoon mes of bord nog slechts te vinden is in de vaatwasser en wacht rustig af.

‘Pap we hebben geen glazen meer, pap de borden zijn op, pap waar is het bestek, pap weet jij waar mijn slippers zijn?’ Het is vergeefse hoop. Bij het smeren van een boterham, vissen ze onverstoorbaar een enkel bord en een mes uit de vaatwasser.

‘Zou je dat ook even op willen ruimen?’ Zuchtend staan ze op, waarna ze moeiteloos plek vinden op mijn zorgvuldig volgebouwde aanrecht.

‘Zie je dat dan niet?’

‘Wat?’

‘Die glazen, die vaat, die troep op het aanrecht?’

‘Dat is heus niet allemaal van mij.’

‘En de spullen op de trap?’

‘Welke spullen?’ Opnieuw klinkt het oprecht verbaasd alsof er zoiets bestaat als selectieve blindheid.

‘En de stofzuiger in de gang dan. Wat denk je dat ik daarmee wil zeggen?’

‘Geen idee, ik vond hem daar al zo onhandig staan. Hij staat daar ook wel vaker dus dacht ik: zal wel.’

Mijn huis is een hindernisbaan. Een parcours dat mijn kinderen feilloos nemen, maar waar ik struikel over de opvoeding.

Niels ®elen