Lieve Arnon,
Het is zondagmorgen, de wereld kleurt goud door vallende bladeren en de herfstzon. Op straat kijken de mensen me wat vreemd aan, ik vermoed omdat ik huppel met een grote lege boodschappentas. Ik huppel niet omdat ik vrolijk ben, Arnon, maar veel meer omdat ik de avond ervoor bij het ballet was. Vaak als ik wat gezien heb wat indruk op me heeft gemaakt, werken mijn spiegelneuronen op volle toeren.
Het is niet iets van de laatste jaren, vroeger sprongen mijn broer en ik als plagiaat Bruce Lee’s door de kamer na het zien van ‘Enter the Dragon’ of andere van zijn films. Wild roepend en springend waanden we ons een nieuwe generatie Kung-Fu Masters, maar ik vrees dat de overtuiging in ons stemgeluid verstomde in onze beperkte motoriek.
Na 42 jaar ken ik echter mijn beperking wel en weet dat ik mijn balletkwaliteiten moet doseren en dus beperk ik het tot huppelen. De verbaasde blikken van de voorbijgangers maken, aangestoken door mijn vrolijkheid, plaats voor een glimlach op het moment dat ik oogcontact met ze maak.
Op de terugweg bots ik bijna tegen een Turkse of Marokkaanse jongen aan. Hij komt uit het straatje links van mij rennen en draagt een enorme pan.
‘Mozes, wat een pan!’ roep ik uit. De armen van de jongen, die ik een jaar of dertien schat, zijn wijd gespreid om het gevaarte vast te kunnen houden.
‘Dat moet ook,’ grapt hij, ‘want wij zijn met heel veel.’ De twinkeling in zijn ogen verraadt een dubbele boodschap.
‘Hoeveel kan er dan in?’ wil ik weten
‘Zeker vijftien hoofden’, antwoordt hij terwijl hij de pan heen en weer bewegend aan een grondige inspectie onderwerpt.
Mijn tas is te zwaar om nog te huppelen en bovendien wil ik het risico niet lopen dat de eieren breken, maar meer nog dan op de heenweg zou ik nu willen huppelen, Arnon. Niet omdat ik gisterenavond bij het ballet was, maar om de luchtige manier waarop deze jongen de spot drijft met het etiket dat sommige mensen op hem proberen te plakken.
Hartelijks,
Niels
