Eenzame Fietser

Lieve Claudia,

Waar het lavendelveld ophoudt, vind ik wat schaduw in het bos, maar begint de weg ook op te lopen. Hier, achter Malaucène, in de warmte van de Provence, blaast de mistral blaast mijn longen vol met de geur van dennenhout. De verzengende hitte is minder erg dan de vliegen om mij heen. Plankton waar ik me in verslik omdat ik langzaam, als een walvis met wijd open mond, vanuit de diepte naar boven drijf.  

De route Suzette is voor het tourpeloton slechts een drempel. Een colletje van niets, maar bij mij doet hij pijn. ‘Wat wil je,’ hou ik mezelf voor de gek, ‘na acht uur autoroute.’ Ik trap door. De ketting van mijn fiets kraakt, net als mijn knieën. Een geluid dat door de krekels nagepapagaaid wordt. 

 In de eerste haarspeldbocht heb ik een korte opleving als een kabbelend gesprek op radio1 wordt onderbroken voor muziek. Ineens word ik gedragen door klanken van een ukelele. Een liedje dat ik direct herken, maar me niet geschikt leek voor op de fiets. Drie bochten lang loop je in mijn oortjes met mij mee. Kijk je naar mij, ben jij een figurant in de Tour van een eenzame fietser, maar ineens vind je het genoeg, houd je je adem in en tokkel je van me weg. 

Aan alle aandacht ontsnapt, landt op mijn felrode handschoenen een vlinder. Haar papieren vleugels zijn een prachtig gedecoreerde Japanse waaier waarmee ze zichzelf in slow motion nog even wat koelte toewuift voordat ze haar trompetsnuit tegen mijn hand drukt. Verbaasd omdat haar lippen geen nectar maar doodgeslagen zoutkristallen en snot vinden, fladdert ze voor me uit, terug de berm in. En danseuse laat ze me staan Claudia. Alleen blijf ik achter, een geloste renner die zich tussen een haag van spottende krekels door naar de top sleept.

Liefs 

Niels

Niels ®elen

Share and Enjoy !

Shares

Leave a reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geverifieerd door ExactMetrics