Save me armband.

‘Heb jij enig idee waarom een aantal mensen dat al donor is, nu ineens zijn donorcodicil wil inleveren?’ Ik kijk toe hoe ze haar hard gekookte ei op een broodje prakt.

‘Misschien zijn ze boos over de nieuwe wet,’ antwoord ik, ‘een wet die je donor maakt tenzij je zelf anders aangeeft. Daarmee beslist de overheid over jouw lichamelijke integriteit tenzij je zelf anders aangeeft.’

‘Prima besluit toch? Zelf zie ik mijn lichaam slechts als een omhulsel. Een zak met organen, maar niet de drager van mijn ziel. Zodra je dood bent, ben je toch niets meer dan stof. Dus wat maakt het dan uit om organen te doneren?’

‘Geen idee.’

‘Als donor schep je als het ware nieuw leven, zoals ook een dode boom de basis is voor het leven van zwammen en schimmels.’

‘In dat geval mogen ze mijn lichaam op de composthoop gooien.’

‘Bovendien vind ik, dat als je geen donor bent, je ook geen organen mag ontvangen als je ze nodig hebt.’

‘Oh.’ geconcentreerd schuim ik de melk voor de cappuccino. Het is nog geen elf uur, dus koffie met melk mag nog. ‘Vind je dan ook dat je als donor mag aangeven dat jouw longen niet naar een roker gaan die zijn leven gespendeerd heeft om ze te verteren?’

‘Natuurlijk niet, dan ga je op de stoel van de dokter zitten’, klinkt het resoluut.

‘Als je een niet donor uitsluit van een donororgaan doe je toch precies hetzelfde? Mijn organen mogen ze overigens gebruiken hoor, maar zelf wil ik geen donororgaan ontvangen.’

‘Waarom niet?’ geschrokken, kijkt ze me aan. ‘De kracht van het leven zit toch in de wil om te overleven.’

‘Ik zei niet dat ik dood wil, ik wil niet gered worden met een donororgaan. Misschien omdat mensen een probleem op zich zijn.’

‘Bedoel je dat er teveel mensen zijn?’

‘Ja. Wij hebben al eeuwen geen natuurlijke vijanden meer en staan daardoor compleet buiten de voedselketen. De zieken en zwakken worden niet meer opgevreten, dat is ongezond.’

‘In dat geval adviseer ik je euthanasie.’

‘Terecht dat je me die hypocrisie verwijt, maar ik ben ook maar een mens.’

Niels ®elen