Shit

Voorzichtig kijken twee kauwen toe welke kant ik oploop. Zodra ze zien dat ik kies voor de andere kant van de stoep huppen ze langzaam naar hun maaltijd. Met een korte felle pik van zijn snavel, degradeert de grootste de ander meedogenloos tot toeschouwer. Pas als hij weet dat er genoeg voor allebei is, mag de kleinere aanschuiven bij het ontbijt dat vers als broodjes van de bakker op een zaterdagmorgen voor ze ligt.

Zodra ik zie wat ze eten, kijk ik om heen. Bewust op zoek naar een bouvier, een herder, een Sint Bernard, een man met een hond van formaat. Tevergeefs want we zijn de enigen in Jufferstraat, niemand tegen wie ik mijn verbazing of walging kan uitspreken over de delicatesse voor stadsgieren die hier ligt.

Vanaf de slotlaan komt een man met een teckel de hoek omlopen. Een hondenbezitter en dus medeplichtig. Alle hondenbezitters zijn voor mij op dit moment schuldig. Natuurlijk lijden teckels (en vooral ruwharige) aan grootheidswaanzin, toch houd ik me in. Ze een drol van dit formaat in de schoenen schuiven, zou een bezoek aan de oogarts rechtvaardigen.

Zonder hun ontbijt uit het oog te verliezen, huppen de kauwen aan de kant voor de man met zijn slecht excuus voor een hond. Niet bewust van de lengte van de riem wachten ze langer dan noodzakelijk voordat ze opnieuw rond de tafel schuiven.

’s Middags, op de terugweg waarschuw ik Cristel met dezelfde walging van die morgen voor de delicatesse die hier ergens op de stoep ligt. De drol is een vis geworden die bij elke keer dat je het verhaal van de vangst vertelt in omvang groeit. Een flink aangevreten vis, zo blijkt, waar nu nog slechts de helft van over is. Een vis die morgen hoogstwaarschijnlijk niet meer bestaat en veroordeelt tot het noodlot van Hemmingway.

Aan het begin van de straat komt ook de man met zijn teckel terug van zijn middag wandeling. Het restant van de drol is precies groot genoeg om hem en zijn hond alsnog beschuldigend na te kijken.

Niels ®elen