Om een bevriende bloemist te helpen in deze tijd, bezorg ik bloemen in Zeist.

Maandag 30 – 03 – 2020

‘Mijnheer Otten, mijnheer Otten,’ vanachter de dubbele schuifdeur roept een verpleegster naar een oude man die zich moeizaam in zijn rolstoel voortbeweegt, ‘mijnheer Otten kom terug, u mag helemaal niet naar buiten.’ Zenuwachtig kijkt ze vanachter de dubbele schuifdeuren van het verzorgingstehuis, die als een sluis werken, toe hoe haar patiënt ontsnapt.

‘Mijnheer Otten’, probeer ik vriendelijk terwijl ik vanwege het virus zoveel mogelijk afstand van hem houd.
‘Nee, nee, nee, nee’, protesteert mijnheer Otten zonder op of om te kijken.
‘U wordt geroepen’, met mijn uitgestrekte hand grijp ik de achterkant van zijn rolstoel.
‘Nee, nee, nee, nee’, klinkt het opnieuw, maar dan boos zodra hij de weerstand voelt.

‘Mijnheer Otten, u mag niet weg hoor,’ komt de zuster streng aangerend, ‘daar hebben we het over gehad. Buiten wordt u ziek.’
Nu zij opgelucht adem haalt en hem weer veilig het verzorgingshuis in rijdt, kijk ik verdrietig toe.
‘Nee, nee, nee, nee…’ prevelt mijnheer Otten die je kunt vertellen wat Corona is, maar dat over twee minuten weer vergeten is. Die geen zin en te weinig tijd heeft om te willen wachten op wat we allemaal willen; vrij zijn.

Meer dagboek fragmenten lezen?

Niels ®elen