Dagboek van een pelgrim deel 11: Tussen neus en lippen door

22-5 Bayeux – Duinkerken

Deel 10 Lees je hier

‘Als je van plan bent om me op mijn ziel te trappen, dan moet ik je waarschuwen.’ Aan zijn Amsterdams is geen woord Frans. ‘Je bent de afgelopen dagen gevaarlijk dichtbij gekomen.’

Hoewel ik ervan overtuigd ben dat zijn waarschuwing bloedserieus is, hoor ik vooral het compliment dat erin schuil gaat.

‘Bedankt voor de tip, maar ik wilde je eigenlijk bedanken voor dat moment buiten de kapel in Lourdes.’ Antwoord ik op de parkeerplaats van het laatste hotel waar we overnachten.

‘Toen jij daar naar buiten kwam was ik daar toevallig ook. Binnen werd het me wat te druk.’ Frank praat graag in onderkoelde emoties om tussen de regels door stukjes van zijn verhaal te delen. Hij drinkt niet omdat hij dan vergeet om mensen te waarschuwen. Zijn slaap wordt ‘chemisch geënsceneerd,’ naar eigen zeggen is hij een krent (geen uitvreter) en in Libanon was hij bang.

‘Weet je hoelang ik daar bang ben geweest?’ Stil staren we de Gave in die onder ons langs stroomt. ‘Vanaf het moment dat we de grens over gingen en er een groot Dushka mitrailleur op ons gericht werd tot aan het moment dat we in het vliegtuig naar huis boven de middellandse zee hingen.’ Het was niet zozeer de mitrailleur die hem angst inboezemde, maar de blik in de ogen van de jongetjes (mannen waren het nog niet) die erachter stonden. ‘Dus die dominee kan je hier in de mis vertellen dat je niet bang hoeft te zijn, maar er is niks mis met bang zijn. Ook niet voor die vriend met kanker van je. Hier, een tissue en hou je vooral niet in, ik heb er nog meer.’

‘Vrouw, kinderen…’ zeg ik.

‘Dat snap ik, maar die dingen gebeuren. Ik hoop voor jou dat je hem geen wonderen uit Lourdes of andere zinloze beloftes hebt gedaan. Van die dingen die je niet waar kunt maken.’

‘Ik heb hem een kop koffie aangeboden.’

‘Dat lijkt me niet eens zo’n slecht idee.’

 

Share and Enjoy !

Shares

One comment

  • Deborah  

    Doodsangst

    Ik ben een keer vermoord,
    ik werd verscheurd in stukken
    Een evenwicht werd verstoord
    Ik loop nog steeds op krukken

    “ Onzichtbaar overleven is een heldendaad die bij angst begint”

Leave a reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geverifieerd door ExactMetrics