21-05  La Rochelle – Bayeux

deel 9 lees je hier

Precies zeven dagen heb ik erover gedaan om de perfectie te bereiken in mijn rol als passagier. Als we om acht uur vertrekken, weet ik precies hoe laat ik moet beginnen met het aantrekken van mijn pak. Weet ik exact in welke volgorde wat en welke spullen waar en sluit af met oordoppen, bril en helm. Zelfs opstappen is routine geworden.

Zodra ik zit, sluit ik even mijn ogen, de ritmiek van de uitlaten zijn mijn wekker. De geur van de benzine is mijn koffie en ik wacht tot we in beweging komen. Het moment dat een gashendel open getrokken wordt en je even achterover gedrukt wordt.

Ik geniet van de ochtendkou die door me heen trekt totdat de zon hem eindelijk de baas is. De zon die onmerkbaar mijn neus verbrandt terwijl de leegte me in mijn helm ten deel valt: ‘Er is niemand in de stad.’ Pas nu Lourdes achter me ligt, ik bijna thuis ben, wil ik niet meer van de motor af omdat deze stad elke dag langzaam volloopt met gedachtes.

Onderweg naar de landingsstranden van Normandië, glijdt mijn hand door mijn baard. Ik voel me vrij en verbaster Willem Kloos:

‘Ik ben een Ernesto Ché Guevara in het diepst van min gedachten en op het achterst van een Harley ten troon.’

Dwalend over smalle Franse wegen overweeg ik ineens om La Bastille opnieuw te bestormen, om een revolutie te ontketenen. Bij gebrek aan een geel hesje laat ik mijn ambities varen en wacht geduldig tot een volgende gedachte me overvalt.