Lieve Mama,
Ik zal een jaar of zestien, zeventien geweest zijn toen ik voor het eerst de kracht had om papa te verslaan. Langzaam maar zeker voelde ik hoe op de tennisbaan in Leerdam de paniek zich van hem meester maakte. Ik rook de angst van geen antwoord meer hebben op mijn slagen, van die eerste keer echt verliezen van je zoon. Genadeloos drukte ik, snakkend naar de overname van de macht, mijn stempel. Ik ging voorbij aan de mentale ravage op het slagveld dat baan vier heette.
Onvoltooid verleden tijd
Papa had gevochten, hij had willen en moeten winnen, maar het was vergeefse moeite. Op de fiets terug naar huis toonde hij zich trots op mij, maar verbeet in stilte zijn verdriet. Op die dag voelde hij wat ik toen nog niet begreep: het is voorbij. Dat onvermijdelijke moment waarop je tegen wil en dank van de troon gestoten wordt. De gebeurtenis die je als vader zo graag nog even uit had willen stellen. De dag dat je kinderen jou overtreffen; vanaf die dag ben je als ouder diep van binnen onvoltooid verleden tijd.
Toen afgelopen woensdag het woord van het jaar bekend gemaakt werd, was mij duidelijk hoe ik ervoor sta. Hoe dun het draadje waaraan het zwaard van Damocles dat hier thuis boven mijn hoofd bungelt al is.
“Oké Boomer”,
daagt Ties me al enige weken uit als ik pogingen doe hem op te voeden. Ik ben geen boomer, geen oude man, net zomin als hij me kan verwijten dat ik oude of conservatieve denkbeelden beelden heb. Ondanks mijn progressiviteit, zaagt hij aan mijn stoelpoten. Iedere dag weer dingt die vermaledijde puber naar mijn kroon. Zoekt hij naar dat eerste vleugje van mijn angst. Een wolf die zich langzaam van zijn schaapskleren ontdoet. Hij is de toekomst en niet ik.
Liefs
Niels
