Alleen

 

Foto © Renée Kwak

Foto © Renée Kwak

‘Laat me!’ Geïrriteerd smijt ik wat oude kranten bij het oud papier. Het tocht, is vochtig en koud. ‘Laat me toch verdomme …’ Het huis is leeg, er is niemand, maar de niet-afgeruimde ontbijttafel, de rotzooi in huis, het nieuws en de telefoon, allemaal schreeuwen ze naar me.

‘Donder op, ik heb geen zin.’ De herfst kijkt somber door vuile ramen. ‘Een dag gewoon even niets, is dat dan echt te veel gevraagd?’ De bomen negeren me alsof ze er ook geen zin in hebben. De planten in huis smeken om water en de kat kijkt me verbaasd en weifelend aan, alsof ik het tegen haar zou hebben.

‘Kut kat’, bijt ik hem jaloers toe. Geen dier dat altijd en overal zo heerlijk zorgeloos kan liggen slapen als een kat. ‘Alles wordt voor jou gedaan hier: eten, drinken, zelfs de deur wordt voor je opengehouden. Het enige waar jij last van hebt, is de stofzuiger. Dat monster dat ik gisteren ambitieus in de kamer heb gezet.’

De brievenbus kleppert, hard en kil. Geluiden komen binnen alsof ik gisterenavond teveel gedronken heb en kwaad kijk ik de postbode na.

‘Don’t shoot the messenger’, probeer ik mezelf tot rust te manen terwijl ik de post opraap van de deurmat. Een oogopslag is genoeg om het hele stapeltje in een keer op te pakken en ook bij het oud papier te laten verdwijnen. ‘Dat ruimt tenminste op.’

Bij gebrek aan publiek praat ik inmiddels bewust tegen mijn kat. Blij met de aandacht laat ze zich soepel van de bank glijden en trippelt met haar staart omhoog richting de keuken. Ze schuurt haar kop en lichaam langs mijn scheenbeen en mauwt.

‘Nee, je hebt al eten gehad.’ Ze luistert niet naar me en doet een tweede poging waarna ze in de keuken de etensbak met haar rechtervoorpoot voorzichtig over de vuile tegels schuift.

‘Miauww!’, ben ik haar voor. ‘Miauww… Kijk eens naar je poot, zie je daar zo’n bandje zitten? Zo’n ding dat ze in een resort dragen waarmee je de hele dag onbeperkt eten en drinken kunt halen? Nee, dat dacht ik ook niet.’

Alsof ik Swahili spreek, staart ze me aan en duwt opnieuw tegen haar voerbak. Ik zet de achterdeur open en neem wraak door de stofzuiger heel even aan te zetten. Ze vlucht naar buiten en ik draai de deur, de kat nadrukkelijk nakijkend, op slot. Met een Bruusk ruk ik aan het snoer, leg de stofzuiger het zwijgen op en plof op de bank.

‘Laat me toch alleen.’

 

 

Niels ®elen

Share and Enjoy !

Shares

Leave a reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geverifieerd door ExactMetrics