In 1999 nam ik als jong luitenant met 103 verkenningsbataljon deel aan UNFICYP missie. UFICYP is een VN interpositie missie op het eiland Cyprus. Zij leverden onder andere een peloton aan de Mobile Force Reserve (MFR). De MFR was een multinationale eenheid van compagnies grootte (150 mensen). De multinationale pelotons bestonden uit Argentijnen, Britten, Joegoslaven, Nederlanders en Oostenrijkers.

De MFR was de vrije reserve van het hoofdkwartier en waren om die reden ook gestationeerd nabij de staf van het hoofdkwartier op het voormalige vliegveld van Nicosia. Ze werden door de gehele bufferzone ingezet en hadden naast de beveiliging van het vliegveld en anti stropers patrouilles ook een crowd and riot control(Mobile Eenheid) taak.

Doordat de pelotons multinationaal waren, konden zij het laatste deel van hun trainingstraject en dus ook hun eindoefening pas uitvoeren na hun formatie op het eiland.

 Ik haat aardappelen

Nooit zag ik een Hollandser schilderij dan de aardappeleters. De aardappeleters van Van Gogh die met hun knokige handen in de grond hadden gewroet. De aardappeleters dat symbool staat voor de hardheid van het Hollandse boerenbestaan en ik? Ik haat aardappelen.

Het loopt tegen het einde van de ochtend als er een melding binnenkomt op het hoofdkwartier van MFR. Van twintig minuten notice to movegaan we terug naar vijf. Samen met Gert, mijn plaatsvervanger, briefen we de mannen. We hangen onze scherfvesten om en slingeren helmen, schilden en de baton’s(een soort afgezaagde honkbalknuppels) worden in de Tactica pantserwagens.

Wachtend bij de voertuigen op de daadwerkelijke inzet, doden we de tijd met pogingen om van een afstandje steentjes in de stapels concertinarollen te gooien. Als iedereen de alternatieve basketbalring tenminste een keer heeft geraakt, vinden we een nieuw doelwit in een oud vervallen gebouwtje. Bij treffers wordt er genoten van het gerinkel van de ruiten die sneuvelen, maar ook dat gaat vervelen.

‘Time fore some moving target practice,’ roept Puck een van de Britse korporaals die onder mijn peloton valt, ‘start running Cash.’ Ik denk dat hij een grapje maakt, maar Cashmore twijfelt en begint voor de zekerheid te rennen als het aftellen van Puck de zes bereikt. ‘No worries sir, he wears a helmet and his body armor, he won’t die.’ In een moment van twijfel, kijk ik naar Gert en zie tot mijn opluchting Company sergeant major het terrein opscheuren.

‘Why don’t you respond?’ Kucht Sergeant major Canelly door het stof dat zijn witte Pick-up heeft doen opwaaien. Verbaasd kijken wij naar onze radio’s maar daar komt nog steeds geen geluid uit. ‘You guys have to move out. Now!’

‘MFR,’ brul ik, ‘move, move, move, move, move!’ De soldaten laten de kiezels op de grond vallen en sprinten de Tacticas in die zo hard als ze kunnen over het voormalige vliegveld naar het afgelegen veld scheuren waar we opgewacht worden door een groep demonstranten. Door de voorruit van de pantserwagen zie ik een stel relschoppers hun uiterste best doen om de, voor deze oefening, door onszelf opgebouwde VN-OP zero, onder de voet te lopen.

De mensen die achterin de voertuigen zitten, zien vrijwel niets, maar door de over de intercom brief ik ze. Veertig man in Ajax, Liverpool en Feyenoord shirts boven hun desert camouflage broeken. Een oefenvijand die vergeten is dat het om een oefening gaat, duwt zichzelf naar voren. Ze trappen en slaan zich een weg naar het gebied dat achter de OP ligt, maar worden tegengehouden door het eerste peloton. Het peloton van luitenant Hoy dat wij moeten versterken, heeft zich schrap gezet. Hun voet en schouders drukken stevig tegen de lange schilden.

‘MFR, hold the line.’ Briest de kleine blonde Brit. ‘Damnit, hold that line!’

Een opdracht die makkelijker wordt op het moment dat de demonstranten in onze komst een nieuwe uitdaging zien. Net voordat ik uitstijg, sprint een groepje hooligans terug naar een paar stapels blauwe kratten. Het is vanaf hier onmogelijk om te zien wat erin zit, maar de demonstranten proppen hun broek en jaszakken er vol mee.

De eerste aardappel spat op mijn helm uiteen. Een tweede raakt me vol op mijn scherfvest. Dan zak ik in elkaar, even is het alsof iemand zojuist mijn rechterbeen heeft afgehakt. Vloekend kom ik overeind en loop, zo goed en zo kwaad als het gaat, naar de achterkant van het voertuig om de deuren voor de kerels open te gooien. Terwijl een paar mud aardappelen ons om de oren vliegt, rukken we achter onze schilden op naar voren en lossen het eerste peloton af.

Vanaf nu, wordt er tegen ons geduwd, getrapt en getrokken, maar we wijken niet.

‘MFR, move vife pases forwards!’ Beveel ik om het verloren terrein terug te kunnen winnen. Het is het moment dat ik uit het niets de korporaal van Klaveren in zijn rol van demonstrant met een soort vliegende karatetrap door de linie zie breken.

‘Rodge!’ schreeuw ik naar de Corporal Rogers.

‘I’m on it sir!’ voordat Van Klaveren door heeft wat er aan de hand is, ligt hij op zijn rug in het stof waar Rodge hem een paar fikse tikken verkoopt.

‘I’ll remember your face!’ schreeuwt Van Klaveren van schrik uit.

‘You think I care?’ Antwoordt Rogers droog terwijl hij hem nog een laatste tik verkoopt.

Pas als de helikopter land om de procedure van het afvoeren van een gewonde te oefenen, is de oefening voorbij.

‘Well done sir’, evalueert Sergeant Major Canelly tevreden ons optreden. Alsof er nooit wat gebeurd is, vertrekken Oostenrijkers, Joegoslaven, Britten, Argentijnen, Nederlanders en de relschoppers naar de bar voor een biertje.

Als ik de volgende morgen op sta is mijn complete dijbeen blauw, dik en stijf. Strompelend bereik ik de douche. Warm water en een massage veranderen niets aan het idee waar ik sinds gisteren van overtuigd ben: Ik haat aardappelen.

Niels ®elen