overvallen door de herfst
Via de achterdeur verlaat ik mijn terras richting het centrum. Boven mij hangt het dreigende ochtendhumeur van het najaar en onderaan de trap landen mijn voeten in een zacht tapijt van vergeelde bladeren. Keurig in een hoek geveegd door de wind de wind die over het plein blaast.
Er is geen reden om me te haasten en dus slenter ik verder. Mijn handen diep in de zakken van mijn jack verborgen. Voor de ontwakende storm sluit ik me af door mijn kraag omhoog te trekken en omlaag te kijken.
Mijn sneakers schudden rode, gele en bruine bladeren op waardoor ze de glimmende kastanjes blootleggen die zich eronder verschuilen. Op de vlucht geslagen en ondergedoken na het plotselinge onweer van gisterenavond. Behulpzaam glijden mijn vingers door de bladeren om zoveel kastanjes als mijn handen kunnen dragen te redden. Mijn jaszak omgetoverd tot asielzoekerscentrum.
Op mijn hurken zoek ik ook naar een beukennoten, maar de eekhoorns uit het park zijn me al voor geweest en dus loop ik verder. Bij de koffietafel scoor ik een latte macchiato to go waar ik mijn handen aan warm en steek over naar Evelien, de bakker.
Fietsen staan, aan de gevulde parkeerplaatsen te zien, op stal en zullen vanaf nu alleen nog buiten komen op de dagen dat de zon de herfst even doet vergeten of de lente aanbreekt. Dames hebben hun hakken en rokjes hebben ingewisseld voor schoenen en spijkerbroeken. Kinderen dragen laarzen, shawls, regenjassen en worden met dekentjes afgedekt in hun wandelwagens.
Buiten dump ik mijn lege beker in de prullenbak. Nog steeds hangt de regen als een tikkende tijdbom boven de stad. Stevig zet ik mijn pet op en hoop op tijd terug te zijn in de stenen bunker die me beschermt tegen de grillen van de herfst.
Vannacht is alles ineens veranderd. Dat is het verschil tussen de lente en de herfst; de lente komt niet onverwachts. De knoppen aan de bomen, de krokussen en het groen dat de bomen langzaam maar zeker weer kleur geeft. De lente dringt zich aan ons op. De herfst niet, die overvalt.
Niels ®elen
